نه چرخ زندگی خواهد چرخید و نه سانتریفیوژها!/ چرا آمریکا تواققنامه پاریس را امضا نمی‌کند؟

خبرنامه دانشجویان ایران: وقتی به تاریخ نگاه می کنیم متأسفانه می بینیم که دولتمردان و روشنفکران ایرانی هنگامی که پا به دنیای غرب، اروپا و آمریکا، می گذاشتند محو آنها می شدند هر آنچه آنجا وجود داشت را بی آنکه فلسفه آن را بدانند وارد کشور می کردند، منورالفکرها برای اثبات خود کلمات و اصطلاحات فرانسوی و انگلیسی را بلغور می کردند و به کار بردن چند کلمه فرنگی در میان جملات نشان از فهم بالا داشت. همین نگاه سطحی و از سر لذت به غرب بود که باعث شد عده ای حتی تا آنجا پیش بروند که بخواهند زبان فارسی را هم تغییر دهند. عده ای هم آنچنان محو غرب بودند که بی پروا مساله از نوک پا تا فرق سر غربی شدن را مطرح می کردند.

به گزارش خبرنگار «خبرنامه دانشجویان ایران»؛ در واقع غرب با شیفته خود کردن نخبگان کشورها مبلغ، مدافع و حاکمانی را تربیت می کرد که همچون یک روح تسخیر شده در اختیارش قرار داستند. این موضوع همچنان ادامه دارد بسیاری از ما و نخبگان و حتی دولتمردان جامعه ما بی آنکه فکر کنند هر آنچه توسط غربی ها مطرح می شود را می پذیرند و فرامین آنها را نقشه راه خود قرار می دهند.

بعنوان مثال در زمینه اقتصاد سیاست های پولی بانک جهانی را اجرا می کنند بی آنکه بدانند این سیاست ها باعث شده دولت هایی همچون کره جنوبی تا مرز برشکستگی بروند و تنها زمانی در مسیر پیشرفت قرار گرفته اند که با تکیه بر توان داخلی خود اقتصادشان را تنظیم کرده اند.

بیش از دو دهه است که  کشورهای توسعه یافته بنابر تحقیقاتی که داشته اند تغییرات اقلیمی کره زمین را خطرناک تشخیص داده اند و حتی با ساخت کاوشگرهای پیشرفته فضایی به دنبال کشف علائم حیات در دیگر کرات هستند. به همین دلیل کشورهایی توسعه یافته سعی بر تصویب پیمان ها و توافقنامه هایی در سطح بین المللی می کنند تا میزان آلاینده هایی نظیر گازهای گلخانه ای که موجب آسیب دیدن اقلیم کره زمین می شود را کاهش دهند.

این توافقنامه ها همچون پیمان کیوتو از سوی کشورهای توسعه یافته بسیار تبلیغ می شود به طوری که کشورهای توسعه نیافته و یا در حال توسعه با توجه به مشوق های این طرح ها برای امضای آنها و عمل به آنها از یکدیگر پیشی می گیرند و کشورهای توسعه یافته که بیشترین سهم را در تولید آلاینده ها دارند با امضای سمبولیک یا غیر الزام آور این پیمان ها بار اصلی را به دوش سایرین می اندازند.

اخیرا دولت جمهوری اسلامی ایران توافقنامه زیستی پاریس موسوم به COP21 را تصویب کرده و آن را برای کشور الزام آور کرده است به طوری که ایران متعهد خواهد شد از سال 2021 تا 2030 چهار درصد تولید گازهای گلخانه ای خود را کاهش دهد و در صورتی که برجام عملی شود و تحریم ها لغو شوند این کاهش را به 12 درصد برساند.

این موضوع زمانی اهمیت پیدا می کند که بدانیم ایران با داشتن 1.09 درصد جمعیت جهان و تنها 1.68 درصد دی اکسید کربن جهان را تولید می کند در حالی که آمریکا با 4 درصد جمعیت جهان 16 درصد دی اکسید کربن جهان را تولید می کند یعنی 9 برابر ایران اما آمریکا حاضر نشده است چنین توافقنامه ای را برای خود الزام آور کند!

الزام آور شدن این توافق برای ایران به این معنی است که ایران باید توسعه صنایع و کشاورزی خود را محدود کند حال آنکه باید برای پیشرفت کشور صنایع و کشاورزی را توسعه داد. مساله بعدی محدودیت ایران در استفاده از انرژی هسته ای با توجه به برجام است که باعث می شود ایران نتواند برای تامین انرژی مورد نیاز خود از این نوع انرژی استفاده کند بنابراین ما با توافق برجام انرژی هسته ای را از دست داده ایم و با تصویب توافقنامه پاریس استفاده از انرژی فسیلیرا هم برای خودمان محدود کرده ایم و اینجاست که باید گفت که بر خلاف شعار انتخاباتی رئیس جمهور مبنی بر اینکه هم چرخ زندگی مردم بچرخد و هم سانتریفیوژ نه چرخ زندگی خواهد چرخید و نه سانتریفیوژها!